sKRIPtA 30
Binnen enkele weken is het zover: op 4 en 5 juli vindt in Brussel het derde congres van de EuroFederatie voor Psychoanalyse plaats. Het is eveneens de zevende editie van PIPOL, Programme Internationale d’études sur la Psychanalyse appliquée d’Orientation Lacanienne. Deze lacaniaanse oriëntatie is niet louter een zaak van wat men pure psychoanalyse noemt, maar belangt iedereen aan die zich in het veld, in de kliniek uit de slag probeert te trekken door zich te oriënteren naar de ethiek van de psychoanalyse. Het analytisch discours blijft niet hangen aan de divan, maar wordt toegepast op alle lagen van de cultuur, waaronder de kliniek.
Al mogen de lettertjes waarmee Lacan de discours formaliseert een zekere abstractie suggereren, toch mag men niet vergeten dat een discours wordt gedragen. En dat mag letterlijk worden opgevat: dat we er ons lijf onderzetten. Geen discours zonder sprekend lichaam.
Het aantal is belangrijk en dat zal gezien en gehoord worden, tenminste als we willen doorwegen. Dat een zeker gewicht op institutioneel niveau belangrijk is, wordt steeds duidelijker gezien het overwicht van het discours van de evaluatie in de kliniek en de politiek [...]
Dat we ons bezighouden met wat op het randje is, met wat zich in de marge van de sociale band ophoudt, impliceert niet dat we ons zelf moeten laten marginaliseren [...]
Het congres van 4 en 5 juli beantwoordt aan eenzelfde paradox: enerzijds het politieke gewicht, een politieke stem op Europees niveau in de Europese hoofdstad, anderzijds de meerstemmigheid van de singulariteit die één per één aan bod komt in de 140 klinische gevallen, waaronder Vlaamse en Nederlandse, die op zaterdag zullen gepresenteerd worden in de vijf talen van het congres, waaronder het Nederlands. Op zondag laat de lacaniaanse psychoanalyse weten dat ze iets te zeggen heeft over het hedendaagse onbehagen in de samenleving. Meer nog, ze interpreteert het. Dit onbehagen heeft voor dit congres de naam SLACHTOFFER! gekregen en dit nog voor de juistheid van deze naam in de actualiteit zijn bevestiging heeft gevonden [...]
Daarom zal in dit nummer een vooraanstaande plaats gegeven worden aan een actualiteit die ondertussen al bijna 70 jaar actueel is: het conflict tussen Israël en de Palestijnen, tussen Shoah en Nakba. Zal dit conflict ooit opgelost raken als beide partijen elkaars misdaden en slachtoffers erkennen? Is deze erkenning eigenlijk wel mogelijk? Wat te doen met deze eis tot erkenning? Wat blijft er over eens men voorbij deze eis is gegaan? [...]
Ondertussen heeft men in en rond de Kring ook niet stilgezeten! Verre van zelfs! De werkgroep Psychoanalyse en maatschappij heeft het afgelopen jaar een lezingencyclus georganiseerd rond het thema ‘Psychoanalyse en slachtofferhulp’, anderen hebben voor de blog van het congres geschreven en nog vele anderen, te talrijk om hier op te noemen, helpen met een opmerkenswaardige snelheid en doeltreffendheid mee aan de vertalingen van de artikels op die blog waarvan u hier een heel beperkte bloemlezing vindt. Haast en spoed is altijd goed!
Al mogen de lettertjes waarmee Lacan de discours formaliseert een zekere abstractie suggereren, toch mag men niet vergeten dat een discours wordt gedragen. En dat mag letterlijk worden opgevat: dat we er ons lijf onderzetten. Geen discours zonder sprekend lichaam.
Het aantal is belangrijk en dat zal gezien en gehoord worden, tenminste als we willen doorwegen. Dat een zeker gewicht op institutioneel niveau belangrijk is, wordt steeds duidelijker gezien het overwicht van het discours van de evaluatie in de kliniek en de politiek [...]
Dat we ons bezighouden met wat op het randje is, met wat zich in de marge van de sociale band ophoudt, impliceert niet dat we ons zelf moeten laten marginaliseren [...]
Het congres van 4 en 5 juli beantwoordt aan eenzelfde paradox: enerzijds het politieke gewicht, een politieke stem op Europees niveau in de Europese hoofdstad, anderzijds de meerstemmigheid van de singulariteit die één per één aan bod komt in de 140 klinische gevallen, waaronder Vlaamse en Nederlandse, die op zaterdag zullen gepresenteerd worden in de vijf talen van het congres, waaronder het Nederlands. Op zondag laat de lacaniaanse psychoanalyse weten dat ze iets te zeggen heeft over het hedendaagse onbehagen in de samenleving. Meer nog, ze interpreteert het. Dit onbehagen heeft voor dit congres de naam SLACHTOFFER! gekregen en dit nog voor de juistheid van deze naam in de actualiteit zijn bevestiging heeft gevonden [...]
Daarom zal in dit nummer een vooraanstaande plaats gegeven worden aan een actualiteit die ondertussen al bijna 70 jaar actueel is: het conflict tussen Israël en de Palestijnen, tussen Shoah en Nakba. Zal dit conflict ooit opgelost raken als beide partijen elkaars misdaden en slachtoffers erkennen? Is deze erkenning eigenlijk wel mogelijk? Wat te doen met deze eis tot erkenning? Wat blijft er over eens men voorbij deze eis is gegaan? [...]
Ondertussen heeft men in en rond de Kring ook niet stilgezeten! Verre van zelfs! De werkgroep Psychoanalyse en maatschappij heeft het afgelopen jaar een lezingencyclus georganiseerd rond het thema ‘Psychoanalyse en slachtofferhulp’, anderen hebben voor de blog van het congres geschreven en nog vele anderen, te talrijk om hier op te noemen, helpen met een opmerkenswaardige snelheid en doeltreffendheid mee aan de vertalingen van de artikels op die blog waarvan u hier een heel beperkte bloemlezing vindt. Haast en spoed is altijd goed!